De twintigste editie van dit festival had weer een prachtige line up. Het lukt de organisatie elk jaar weer om een mooie mix te krijgen van blues, roots, country etc. Een afwisselend en een voor ieder wat wils programma. Voor mij persoonlijk ook een positief punt is dat de organisatie ook altijd een aantal Nederlandse acts boeken. Dit jaar waren dat Tangerine & Friends en Cuby & The Blizzards. Verder stonder er namen als Los Lobos, Chuck Mead, The Paladins, Jason & The Scorchers en nog veel meer mooie namen op de poster. Verdeeld over 5 podia in het gebouw liep het programma vanaf 20.00 uur door tot ... eh dat weet ik niet eens meer.

In de hal werd al aangekondigd dat Cesar Rosas van Los Lobos vanwege familie omstandigheden in L.A was achterbebleven en dat Imelda May vanwege ziekte verstek moest laten gaan.
Zoveel acts en 5 podia maken dat je een keuze gaat maken en dat je dus een aantal dingen zult missen. Wat niet te missen was dat het stijf uitverkocht was en dat de sfeer zoals altijd erg gezellig was. Iedereen is een avond uit en er wordt volop van de muziek genoten.

Als eerste kwam ik terecht bij het nederlandse Tangerine & Friends. Mooi gespeelde en gezongen bluegrass achtige muziek rond om de broers Brinks. Terecht werd de muziek goed ontvangen mede door de geestige aankondigingen van de twee broers. Na een mooi uurtje wilde ik even bij Cuby & The Blizzards kijken in de grote zaal. Dat ging niet lukken, omdat het daar afgeladen vol was. Vanuit de gang was het toch aardig te volgen. Cuby heeft natuurlijk geen introductie nodig. De man is een icoon met een heus standbeeld in Grolloo. Niets nieuws onder de zon en Cuby is Cuby zullen we maar zeggen. The Dead Brothers uit Zwitserland vervingen de zieke Imelda May. Iets totaal anders maar zeker niet minder. Een soort van traporgel(geen harmonium), viool, contrabasen een elektrische gitaar en een zanger met een geweldige act. Zeer onderkoeld met humor met een uitstraling van een goed acteur werd de muziek gespeeld. We horen zeer duidelijk Tom Waits invloeden zonder dat het een imitatie is. Een zeer boeiend optreden dat word afgesloten met een paar nummer akoestisch midden in het publiek. We vraten het.

Snel naar de entreehal waar Chuck Mead (BR5-49) & The Hillbilly Boogiemen gaan beginnen. The Boogiemen zijn zeer bedreven in het begeleiden van roots artiesten die hier touren. Ook hier doen ze dat zeer overtuigend. De stem van Mead is herkenbaar als altijd en er wordt zowaar gedanst. Je ziet toch dat een hoop mensen dat wel willen maar elkaar toch aankijken met een een blik van"jij eerst". Gewoon doen mensen. Wat mij betreft een prachtige zet.

Bij het wegsterven van de laatste Chuck Mead tonen komt er al een hevig kabaal vanuit de hal er naast.Jason & The Scorchers zijn weer terug, en hoe. Ze hebben een eerste cd uit sinds 1996. De bassist en drummer zijn anders. Jason en Warner E. Hodges zijn een gouden duo die hier met zeer veel energie hun set spelen. Ze springen en zwaaien met gitaren terwijl ze oude successen en nummers van hun laatste cd spelen. De energie spat van het podium af en dat komt natuurlijk over naar het publiek toe. Chuck Mead komt nog even meedoen met de afsluiter(Lost Highway). De zaal gaat aardig op zijn kop en Jason blijft na afloop dan lang bezig met handtekeningen uitdelen en met fans op de foto gaan. Doordat ik bij Jason  ben blijven hangen heb ik Eli "Paperboy" Reed gemist maar plaatsgenoot en muzikant Tim Knol kwam zeer enthousiast de zaal uit. Ook The Californie Honeydrops heb ik gemist.

In de grote zaal is ondertussen Los Lobos begonnen zonder Cesar Rosas. Voor mij persoonlijk op cd altijd erg goed maar live altijd wat statisch. Door de afwezigheid van een van de frontheren wordt dat alleen maar meer. Het geluid klinkt niet echt lekker in mijn oren. Dat kan zijn door het kabaal van Jason & The Scorchers maar het kan ook zijn dat de muur van geluid de Los Lobos produceert niet echt past in de Groningse zaal. Na een aantal nummers hield ik het voor gezien. In de entree hal speelde op dat moment Dirty Sweet. Ze promoten hun onlangs uitgebrachte cd Americana Spiritual met verve. Stevige op seventies geênte rock.

Voor de laatst acts had ik gekozen voor The Paladins en Eilen Jewell. Dave Conzales en zijn twee maten zijn weer bij elkaar gekomen voor een aantal optredens. Prima op rockabilly leest geschoeide blues. Ik had de indruk dat de routine er een beetje uitwas. Het liep iets minder vloeiend als in het verleden maar dat mocht de pret niet drukken. Heerlijk! Uit een heel ander vaatje tapte Eilen Jewell. Mooie liedjes die met wat meer swingender werden afgewisseld. Mooie open sound een een mooie stem.

Voor mij een geslaagde editie van dit festival. Een goed programma en een prima sfeer. Ik kijk alweer uit naar volgend jaar.

Van Hoorn